just another black panther review

   

    Black Panther, μια ταινία της Marvel με κοινωνικό μήνυμα... είναι όμως; Είναι όμορφο να βλέπουμε ταινίες που συνδυάζουν κοινωνική κριτική και αντιρατσιστικά αισθήματα στον χώρο των blockbusters, αλλά δυστυχές να το εκμεταλεύονται.

    To “hype” πέρασε και πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για την ταινία αντικειμενικά χωρίς να είμαστε “alt right bots”, όπως έλεγαν οι παραγωγοί και οι κριτικοί που επαινούσαν την ταινία ως την καλύτερη και πιο πολυδιάστατη ταινία Marvel.

   Αν δούμε την ταινία ως μία ακόμα superhero movie, σίγουρα πέτυχε τον σκοπό της. Πολύ καλές πωλήσεις, απίστευτα visual effect και ένας πολύ ευχάριστος τρόπος να περάσεις ένα απόγευμα με την παρέα σου. Παρ' όλα αυτά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό καθώς υπάρχει το ίδιο μοτίβο με όλες τις υπόλοιπες ταινίες, ένω μοιάζει σαν να βγήκε από γραμμή παραγωγής με το ίδιο σενάριο τα ίδια χρώματα και τους ίδιους κλισέ χαρακτήρες με άλλη απλώς εμφάνιση.

                                            100% στο rotten tomatoes Η ταινία στην αρχή

     Ένα από τα μειονεκτήματα της Marvel όπως συχνά παρατηρείται είναι η απουσία ενδιαφερόντων αντιπάλων. Δυστυχώς εδώ (παρά τις δηλώσεις περί πολύπλευρου κακού) γίνεται ακριβώς το ίδιο. Η προσπάθεια να παρουσιάσουν τον Killmonger ως έναν νέο Malcom X, ώστε ο T'challa να μάθει από αυτόν είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ένας πραγματικός μέντορας στο σενάριο για τον πρωταγωνιστή μας.

   Ο τελευταίος μάλιστα ήταν αρκετά απογοητευτικός, αφού ο χαρακτήρας του ήταν τόσο διαφορετικός από την πρώτη του εμφάνιση στο Civil War. Όχι μόνο δεν έμοιαζε να έχει εξελιχθεί, αντίθετα εμφανίστηκε πολύ πιο ανώριμος από την τελευταία φορά που τον είδαμε. Σε μία από τις τελευταίες του σκηνές του Civil War, ο T'challa αποφασίζει να αφήσει τον Baron Zemo (υπεύθυνο για τον θάνατο του πατέρα του) να ζήσει και να πάρει την θέση του ως διάδοχος. Αντ' αυτού ο T'challa φαίνεται μπερδεμένος και θυμωμένος με τις αποφάσεις του πατέρα του να αποκλείσει την Wakanda από τον έξω κόσμο.

   Και έτσι φτάνουμε στην Wakanda ή ίσως στην Asgard της Αφρικής, αφού τελικά αυτό παρουσιάστηκε. Ένα setting ενός ιδεατού Black Εthnostate κρυμμένου από τον κόσμο και ευλογημένο από το Vibranium, ένα εξωγήινο μέταλλο το οποίο έχει αναφερθεί πολλές φορές στο MCU. Ένα χαρακτηριστικό της Wakanda ήταν ο συνδυασμός της φουρουριστικής τεχνολογίας με την παραδοσιακή αφρικανική κουλτούρα. Μία πολύ καλή ιδέα που όμως έχανε σε εκτέλεση. Σίγουρα γοητευτικό για Αφροαμερικάνους που θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές ενός μαύρου έθνους που δεν υπήρξε ποτέ, τους οποίους όμως, τελικά, προσβάλλει παρουσιάζοντας τους ως γραφικούς και ξενοφοβικούς.

    Βέβαια θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε και τα θετικά στοιχεία του Blockbuster αυτού. Πέρα από τις πανέμορφες χορογραφίες μάχης και τα εξαίρετα Special effects, είδαμε μία τρομερή ερμηνεία από τους Antony Serkins και Winston Duke στους ρόλους των Klaw και Μ'Baku αντίστοιχα. Επίσης τα easter eggs και το κλασσικό πλέον χιούμορ της Marvel δεν έλλειπαν και σίγουρα θα ικανοποιήσουν τόσο τους comicbook fans όσο και τους λάτρεις των μοντέρνων action movies.

                   Οι Klaw και M'Baku 2 από τους πιο καλογραμμένους χαρακτηρες της ταινίας

    Τελικά τι μας μένει από το Black Panther όμως; Προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι κρίμα να προβάλουν μια ταινία δράσης ως κοινωνική. Ειδικά όταν αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα διαφημιστικό τρικ. Ουσιαστικά η Disney εκμεταλεύτηκε την PC κουλτούρα που διακατέχει τους κριτικούς για να πετύχουν υψηλές κριτικές, καθώς και για τραβήξουν πάρα πολλούς Αφροαμερικάνους να δουν την ταινία.