watchmen, η σατιρα στην πιο ωμη της μορφη
Αρχικά, τι είναι το "Watchmen"; Πρόκειται για μία σειρά κόμιξ της DC, ημιαυτόνομη, που πραγματεύεται μία πραγματικότητα όπου οι υπερήρωες δεν είναι τα είδωλα που παρουσιάζονται συνήθως. Αντίθετα, είναι άνθρωποι, που λόγω των ικανοτήτων τους, χρησιμοποιήθηκαν από την αμερικάνικη κυβέρνηση επί του πολέμου του Βιετνάμ και λόγω αυτών κέρδισαν. Και αυτό που πραγματεύεται ο Alan Moore είναι η ψυχολογία των ανθρώπων αυτών, που αρχικά ήταν εκδικητές της γειτονίας, στη συνέχεια στρατιώτες και βιτρίνα της αμερικάνικης προπαγάνδας και τελικά απόκληροι της κοινωνίας που πλέον δεν τους χρειάζεται.
Και αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μας. PTSD, κατάθλιψη και αναπόληση των "καλών ημερών", τους διακατέχουν. Πρώτος ο "Comedian", ένας "Captain America" που στον πόλεμο βίαζε και σκότωνε για πλάκα και πλέον είναι ένας ξεχασμένος (ίσως μετανιωμένος) μεσήλικας. Το dynamic duo ζευγάρι είναι η "Silk Spectre", κόρη της πρώτης γενιάς ηρώων, που πάσχει από μόνιμο στρες και ο "Dr. Manhattan", ένας πρώην πυρηνικός φυσικός, που λόγω ενός ατυχήματος, έχει αποκτήσει δυνάμεις θεού, με αντίτιμο να έχει χάσει την ανθρώπινή του φύση. Ακόμα, έχουμε τον "Nite Owl", έναν low-budget "Batman", τον "Rorschach", έναν οριακά ψυχοπαθή πρώην ιδιωτικό ντετέκτιβ και τον "Ozymandias", την μοναδική (φαινομενικά) μορφή που όντως θυμίζει υπερήρωα.
Όσον αφορά το σενάριο της ταινίας, έχει να κάνει με την προσπάθεια των "Nite Owl" και "Rorschach" να εξιχνιάσουν την δολοφονία του "Comedian". Για όσους δεν έχουν δει την ταινία δεν θα αναφερθώ σε spoilers (αν και μιλάμε για μία παραγωγή του 2009) και απλά θα σας προτείνω να την δείτε, αφού βέβαια διαβάσετε τις απόψεις μου και στη συνέχεια θα περιμένω feedback. Το μόνο που θα πρέπει να γνωρίζετε, είναι πως στην ταινία οι πρωταγωνιστές μας δεν είναι στην ακμή τους. Αντίθετα, η περιπέτειά τους τούς "αναγκάζει" να διακόψουν την σύνταξη που τους είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση.
Και για αυτό προτιμώ να βλέπω το "Watchmen" ως σάτιρα και όχι ως action movie. Βέβαια, δεν μιλάμε για την σάτιρα όπως συνηθίζεται, με τον μανδύα της παρωδίας δηλαδή, αλλά σε μία πιο "ωμή" μορφή. Ουσιαστικά η ταινία είναι η ισοπέδωση των κλισέ του είδους, είτε μέσω των προβληματικών χαρακτήρων, είτε με την απρόσμενη βία. Όλοι έχουμε δει action movies και πάντα οι σκηνές δράσης διατηρούν κάποια μοτίβα (κλασσικές χορογραφίες, οι "καλοί" δεν σκοτώνουν και οι αντίπαλοι είναι όσο λιγότερο ανθρωπόμορφοι γίνεται). Εδώ λοιπόν οι σκηνές δράσεις δεν είναι κάτι άλλο από "Splatter-street fighting", που θυμίζει κάτι σε Tarantino η Scorsese.
Ίσως και αυτό να συμβαίνει, καθώς είναι μία ταινία που διχάζει, τόσο σε κοινό όσο και σε κριτικούς. Γιατί το μεγαλύτερο λάθος της είναι ότι δεν σε αφήνει να δεις το τι είναι. Αρχικά σου θυμίζει ένα "superhero movie" στα 80's, στη συνέχεια γυρνάει σε ένα σύγχρονο "film noir" και τελικά καταλήγει σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που σε βομβαρδίζει με ηθικά διλήμματα.
Σίγουρα δεν είναι για όλους και όσο ψηλά και να την έχω σαν ταινία, κατανοώ τους επικριτές της και δεν θα την πρότεινα για ένα χαλαρό απόγευμα όπως τα περισσότερα "superhero movies". Όμως αν έχετε την όρεξη να δείτε γιατί η φόρμουλα του "Hollywood" δεν είναι τόσο μονοδιάστατη όσο γουστάρουμε να λέμε, σίγουρα θα την εκτιμήσετε.
Υ.Γ. Όλοι εσείς που γουστάρετε τις ταινίες για το ξύλο και τις μάχες, ναι θα σας κουράσει. Αλλα ΜΗΝ ΤΟ ΒΓΑΛΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ και θα με θυμηθείτε.
Όσον αφορά το σενάριο της ταινίας, έχει να κάνει με την προσπάθεια των "Nite Owl" και "Rorschach" να εξιχνιάσουν την δολοφονία του "Comedian". Για όσους δεν έχουν δει την ταινία δεν θα αναφερθώ σε spoilers (αν και μιλάμε για μία παραγωγή του 2009) και απλά θα σας προτείνω να την δείτε, αφού βέβαια διαβάσετε τις απόψεις μου και στη συνέχεια θα περιμένω feedback. Το μόνο που θα πρέπει να γνωρίζετε, είναι πως στην ταινία οι πρωταγωνιστές μας δεν είναι στην ακμή τους. Αντίθετα, η περιπέτειά τους τούς "αναγκάζει" να διακόψουν την σύνταξη που τους είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση.
Και για αυτό προτιμώ να βλέπω το "Watchmen" ως σάτιρα και όχι ως action movie. Βέβαια, δεν μιλάμε για την σάτιρα όπως συνηθίζεται, με τον μανδύα της παρωδίας δηλαδή, αλλά σε μία πιο "ωμή" μορφή. Ουσιαστικά η ταινία είναι η ισοπέδωση των κλισέ του είδους, είτε μέσω των προβληματικών χαρακτήρων, είτε με την απρόσμενη βία. Όλοι έχουμε δει action movies και πάντα οι σκηνές δράσης διατηρούν κάποια μοτίβα (κλασσικές χορογραφίες, οι "καλοί" δεν σκοτώνουν και οι αντίπαλοι είναι όσο λιγότερο ανθρωπόμορφοι γίνεται). Εδώ λοιπόν οι σκηνές δράσεις δεν είναι κάτι άλλο από "Splatter-street fighting", που θυμίζει κάτι σε Tarantino η Scorsese.
Ίσως και αυτό να συμβαίνει, καθώς είναι μία ταινία που διχάζει, τόσο σε κοινό όσο και σε κριτικούς. Γιατί το μεγαλύτερο λάθος της είναι ότι δεν σε αφήνει να δεις το τι είναι. Αρχικά σου θυμίζει ένα "superhero movie" στα 80's, στη συνέχεια γυρνάει σε ένα σύγχρονο "film noir" και τελικά καταλήγει σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που σε βομβαρδίζει με ηθικά διλήμματα.
Σίγουρα δεν είναι για όλους και όσο ψηλά και να την έχω σαν ταινία, κατανοώ τους επικριτές της και δεν θα την πρότεινα για ένα χαλαρό απόγευμα όπως τα περισσότερα "superhero movies". Όμως αν έχετε την όρεξη να δείτε γιατί η φόρμουλα του "Hollywood" δεν είναι τόσο μονοδιάστατη όσο γουστάρουμε να λέμε, σίγουρα θα την εκτιμήσετε.
Υ.Γ. Όλοι εσείς που γουστάρετε τις ταινίες για το ξύλο και τις μάχες, ναι θα σας κουράσει. Αλλα ΜΗΝ ΤΟ ΒΓΑΛΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ και θα με θυμηθείτε.
Comments
Post a Comment