Να περασει ο κυριος Γουιλιαμς παρακαλω

Από τους χαρακτήρες της Ντίσνεϋ, μέχρι και τους παίκτες ποδοσφαίρου, όλοι είχαμε μικροί έναν ήρωα. Ήταν ένας ήρωας ανάμεσα σε πολλούς άλλους, τους οποίους είχαν επιλέξει οι φίλοι μας, αλλά ο δικός μας, στα μάτια μας τουλάχιστον, είχε το κάτι παραπάνω. Αγγλιστί, του είχαμε ένα soft spot, γιατί κάθε φορά που έπαιζε ο ίδιος-α σε ταινία ή σε μάτς (π.χ. ποδόσφαιρο), καρφωνόμασταν μπροστά σε μια οθόνη και δεν χάναμε λεπτό. Από τότε μέχρι και σήμερα παραμένουν οι φίλοι μας, καθώς και διακρατούν ένα κομμάτι του παιδιού που ήμασταν κάποτε.

Ποιός άλλος θα μπορούσε να ήταν για μένα, εκτός από τον Ρόμπιν Γουίλιαμς; Ένας τόσο ξεχωριστός ηθοποιός, που με τις εκφράσεις του και την φωνή του, χάριζε χρώμα στις ταινίες και χαμόγελα σε όλους τους υπόλοιπους. Από τον ρόλο του Genie στον Αλλαντίν και την Miss Doubtfire, μέχρι και τον ψυχολόγο Sean στο Good Will Hunting, ο Ρόμπιν μας χάρισε απλόχερα γέλια μέχρι πόνου, αλλά δυστυχώς και λύπη, όχι μόνο από τις ταινίες του, αλλά και από την τραγική κατάληξη του ηθοποιού.

Ο Williams βρήκε το χάρισμα του από μικρός και έδωσε το καλύτερο του εαυτό για να κάνει το κοινό του να μην μπορεί να πάρει ανάσα, αλλά και για να πατάξει τους δικούς του δαίμονες, που ακούν στο όνομα αλκοολισμός και κατάθλιψη. Ίσως μερικά παραδείγματα από ταινίες να βοηθούσαν να τον καταλάβουμε καλύτερα, τι λέτε και εσείς;

Ακριβώς αυτό λέω κι εγώ. Πρώτον, βαρέθηκα το μοτίβο του παραδείγματος και δεύτερον, θέλω να γράψω για τον ίδιο τον Williams και όχι για την ερμηνεία του, όσο αψεγάδιαστη και αν ήταν αυτή. Καλά ας πούμε δύο ταινίες, αλλά να ξέρεις, βγαίνουμε από το κόνσεπτ.

Στην αρχή βασίστηκε σε δεύτερους ρόλους και stand-ups, τα οποία του έδωσαν την ευκαιρία να συνεχίσει την καριέρα του. Με τον καιρό ήρθαν ταινίες, όπως το Kαλημέρα Βιετνάμ (1987) 
και το Dead Poets Society (1989) και η φήμη του μεσουράνησε κατά την δεκαετία του '90, με διάφορες άλλες κωμικές ταινίες. Όμως κατά την διάρκεια του 2000...
Oh fuck it και πάλι, γιατί δεν τραβάει το άρθρο; Φυσικά και είναι δύσκολο, γιατί προχωράμε τώρα στην προσωπικότητα του. Είναι γνωστό, ότι ο αγαπημένος Ρόμπιν πάλευε χρόνια με τον ίδιο του τον εαυτό και η μόνη διέξοδος του μπροστά στην δύναμη της ματαιότητας που τον διακατείχε, ήταν το χαμόγελο που πρόσφερε. Πράγματι, είναι μια πολύχρωμη αντίθεση, να γελάς προκειμένου να κρύψεις τι πραγματικά νιώθεις, όπως και να αποστασιοποιηθείς από τον εαυτό σου κάνοντας πλάκα με άλλους, ώστε να μην δουν την πραγματικότητα που σε περιβάλλει και σου παίρνει τον αέρα τετραγωνικό ανά τετραγωνικό.

Και τώρα εμφανίζεται η εξής απορία: διαμέσου της κωμωδίας ο Ρόμπιν υπηρετούσε το κοινό του ή ξέφευγε από τον εαυτό του και τις σκέψεις του; Προφανώς και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι επέλεγε κωμικούς ρόλους και έκανε όλο και περισσότερα stand-ups, ειδικότερα μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Πιστεύω πως πάνω στην σκηνή έχει κανείς μια αμεσότητα, όπως και μια ειλικρίνεια με το κοινό του, όπως ακριβώς έχουν οι θεατές με τον ίδιο. Δυστυχώς, ο συγκεκριμένος είχε ανάγκη το γέλιο μας παρά ποτέ, μια επιβεβαίωση ενάντια στην αυταπάρνηση με την οποία πάλευε τόσα χρόνια.

Η επιβεβαίωση ήταν η χαρά και η ελπίδα που μας μετέδιδε με ένα αστείο του, με μια γκριμάτσα του και με μια από τις μοναδικές μιμήσεις του, κάνοντας μας να χτυπιόμαστε από τα γέλια. Στο τέλος  όμως, ο Robbin Williams είχε ήδη κατασταλάξει. Πίστευε πως είχε χάσει πια την άρρηκτη επικοινωνία του με το κοινό, καθώς και το χιούμορ του, με αποτέλεσμα να βάλει τέλος στην ζωή του το 2014 και να καθιερώσει την 11η Αυγούστου μια από τις χειρότερες μέρες του χρόνου για μένα.

Φίλοι, η κωμωδία τελείωσε! Χειροκροτήστε!