CARTOON ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Βάσει ενστίκτου, υπάρχουν 2 πιθανότητες για το πώς αντέδρασες όταν είδες τον τίτλο του άρθρου. Η πρώτη είναι να το κοιτάς με λίγο στραβωμένο χείλος και τα φρύδια ανασηκωμένα, του στυλ "τι θα διαβάσω πάλι;" και θα πατήσεις Alt+F4. Η δεύτερη είναι να έχεις ψιλοβολευτεί σε έναν καναπέ με -22 C και καφέ, έτοιμος/-η να διαβάσεις (κυρίως να δεις βιντεάκια) και να νοσταλγήσεις.
Όπως και να΄χει, καλωσόρισες στο άρθρο!

Η κλασική μουσική δυστυχώς παραμένει ένα outsider, το οποίο θεωρείται μεν στερεοτυπικά για μεγαλύτερους, άλλα υπάρχουν ψήγματα από νέους και μη καλλιτέχνες που φέρνουν μικρούς και μεγάλους σε επαφή με τον γέρο της μουσικής. Είναι ένας ηλικιωμένος που δεν έχει όρεξη να μιλήσει σε έναν νέο, βλέποντας την οποιαδήποτε απόπειρα συζήτησης μάταια, αλλά ταυτοχρόνως προσπαθεί να εξασφαλίσει την διαιώνιση του, καθώς και να μας συμβουλέψει.

Μέσα σε αυτή την άβολη κατάσταση, τα ηνία τα παίρνουν οι σκιτσογράφοι και άτομα με πηγαίο ταλέντο, που χρωματίζουν την γενική εικόνα, θυμίζοντας μας πως η τέχνη της μουσικής, όπως και αυτή της εικαστικής, μόνο βαρετή, μάταια και μονόπλευρη δεν είναι.

Αφορμή του άρθρου είναι ολίγα βίντεο, μερικά από τα οποία τα έχουμε δει λίγο πολύ από την παιδική μας ηλικία, όμως και μερικά άλλα που είναι καινούργια φουρνιά, διαπερνώντας το χάσμα μεταξύ τεχνών και ιδεών.

Με την κλασική φυσικά ταιριάζουν τα κλασικά, τα οποία δεν χρειάζονται σύσταση και δικαίως καταλαμβάνουν τις 3 πρώτες θέσεις.

Bugs Bunny- O Κουρέας της Σεβίλλης & Bugs Bunny Opera

Με τον συνδυασμό τους να είναι μοναδικός, είναι ασφαλές να πούμε ότι μας άνοιξαν την πόρτα της κλασικής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δηλαδή με άφθονο χιούμορ, καθώς και ευφάνταστα σκηνικά. Το ρίσκο της εισαγωγής της κλασικής μουσικής στα Cartoon απέδωσε σε κλίμακες πολύ μεγαλύτερες από το προσδοκώμενο, καθιστώντας τα δύο παιδικά από τα πιο αναγνωρίσιμα του είδους τους, καθώς και έδωσαν το έναυσμα για την περαιτέρω ανάπτυξη αυτού του είδους.




Tom and Jerry- The Cat Concerto (2η Ουγγρική Ραψωδία)

Σε ένα τακ βαθύτερα νερά, βρίσκεται η θρυλική σειρά "Tom & Jerry", η οποία όχι μόνο δεν παρέλειψε να αφήσει και αυτή την μονοκονδυλιά της στην κλασική μουσική, αλλά και διακωμώδησε το τουπέ που διακρίνει τους πιανίστες. Απλά δες την φάτσα του Τομ στην αρχή και θα καταλάβεις.


Fantasia 2000 (απόσπασμα)-Pomp and Circumstance

Το Fantasia 2000 είναι ο αριστουργιματικός συνδυασμός Cartoon, εικόνας και ήχου και αποτελεί το sequel του Fantasia 1940. Η ιδέα προέκυψε από τον ίδιο τον Walt Disney, όταν η δημοφιλία του Μickey (όχι του Θεοδωράκη) είχε πέσει κατά την δεκαετία του '30, προτιμώντας το νέο του σκίτσο The Sorcerer's Apprentice, να το συνδυάσει με άλλα σκετσάκια, στα οποία διακρίνονται  πασίγνωστα κομμάτια κλασικής μουσικής και να το λανσάρει ως μια νέα ταινία. Και τα δύο Fantasia είναι λαμπρά παραδείγματα του είδους τους και παραμένουν από τις τολμηρότερες κινήσεις στην ιστορία όχι μόνο του Animation, αλλά και του κινηματογράφου.

Στο παρόν βιντεάκι βλέπουμε ένα κολλάζ από μαέστρους και κινούμενους χαρακτήρες, με βασικό θέμα την κιβωτό του Νώε και την αγάπη του Donald για την Daisy. Η μουσική είναι του Elgar και συγκεκριμένα το Pomp and Circumstance No. 2, το οποίο αποτελεί και τον ανεπίσημο εθνικό ύμνο της Αγγλίας. Αποτελεί ένα μικρό ντελίριο συναισθημάτων που τρυπώνουν μέσω της μουσικής, του ταλέντου και του σκέτς. Το αποτέλεσμα; Μοναδικό.

Line Rider-Edvard Grieg (In the Hall of Mountain King) & 

     Dance of the Line Riders-Tchaikovsky (Ο Καρυοθραύστης)

Πέραν όμως από την Warner Bros και τον Disney, υπάρχουν και νέοι σκιτσογράφοι, που με τις ικανότητες τους, καθώς και με την βοήθεια της τεχνολογίας, κάνουν θαύματα όσον αφορά τον συγχρονισμό εικόνας και ήχου. Τα μικρά ανθρωπάκια πάνω στο έλκηθρο που "τρέχουν" πάνω στα κομμάτια των Τσαϊκόβσκι και Γκρίγκ, δημιουργούν ένα νέο ρεύμα εναρμόνισης ανάμεσα στην μουσική και στην σκιτσογραφία (τα μικρά κασκόλ τους είναι ό,τι καλύτερο).

Η κλασική μουσική ήταν και παραμένει  ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων (όπως και κάθε είδος μουσικής). Όμως η αρτιότητα και ο συγχρονισμός της είναι ασυναγώνιστα. Το πιο γνωστό παράδειγμα το είπε ο F. Murray Abraham στον ρόλο του Σαλιέρι, (άξια κέρδισε όσκαρ για την απίστευτη ερμηνεία του) στην ταινία Amadeus (1984). 

Displace one note and there would be diminishment, displace one phrase and the structure would fall...

Υ. Γ.

Μιας και έθιξα λίγο τον πατέρα των Cartoon Walt Disney, μάντεψε τι ακολουθεί!