PANOS NIKOLAOU, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ... VINCENT VEGA

       Ύστερα από ώριμη σκέψη, αισθάνομαι την ανάγκη να... ανταποδώσω την χάρη και να συντάξω το δικο μου άρθρο βιογραφικού χαρακτήρα για το έτερο πρόσωπο που αποτελεί αιτία ύπαρξης της "ιδέας" BakerStreet. Θα ήταν πιο ορθόδοξο εκ μέρους μου να δομήσω το άρθρο στο κεφάλι μου προτού το συντάξω, αλλά κάναμε μία συμφωνία με τον κολλητό Νικολάου: Να γράψουμε ο ένας για τον άλλον με το προσωπικό μας ύφος, χωρίς καθωσπρεπισμούς ή ευγενή άμιλλα και όσο πιο πραγματικά μπορείς να αποτυπώσεις την προσωπικότητα ενός ανθρώπου σε ένα κομμάτι ηλεκτρονικό χαρτί... Επομένως, όσο γράφω, τόσο θα χρησιμοποιώ ερεθίσματα που μου έρχονται στο νου και θα σας τα παραθέτω αφιλτράριστα. 

Νικολάου... ως οντότητα

       Τον Ιούλιο του 1996, οι περισσότεροι ήταν ενθουσιασμένοι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα. Μία μόλις μερα πριν την επίσημη έναρξη τους όμως, στις 18 Ιουλίου, έρχεται στην ζωή ο αγαπημένος Πάνος Νικολάου -γνωστός και ως Π.Ν. στα κείμενα αυτού του Blog- και χαίρεται η φύσις όλη! Όταν τον πρωτογνωρίσεις, θα σκεφτείς ότι είναι ένα φυσιολογικό άτομο, κάτι που θα μπορούσε να ισχύει, αλλά όχι πάντα. Κι αυτή είναι η μαγεία! Κοινωνικός, με δημιουργικές τάσεις (ειδικά αν του δώσεις κάτι ως πρώτη ύλη), εργατικός και δραστήριος (όταν ψηθεί φυσικά κι ο ίδιος, σαν τις γάτες) είναι κάποια βασικά επίθετα που τον χαρακτηρίζουν. Είναι ο τύπος που σε φτάνει στα όρια του εκνευρισμού με το πόσο χαρούμενος μπορεί να είναι, χωρίς να έχει απαραίτητα υπόβαθρο αυτή του η ευδαιμονία. Αυτό του το χαρακτηριστικό το θαυμάζω και το ομολογώ δημόσια. Είναι εξαιρετικά σπάνιο στις μέρες μας να βρεις άτομα που χαίρονται την ζωή κι αισθάνονται καλά, που δεν ψάχνουν αφορμές για να κλάψουν τη μοίρα τους και τα αποτελέσματα των επιλογών τους. Εκπέμπει μία θετική αύρα και μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση πολύ εύκολα κατ' αυτόν τον τρόπο. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στο πλατύ του χαμόγελο που έχει καταφέρει αρκετές φορές να μου ανεβάσει την πίεση. Θα αποφύγω να παραθέσω ανάλογο φωτογραφικό υλικό, καθώς αν ψάξω τις φωτογραφίες που εχω συλλέξει με τον ΠΝ, τότε θα χάσω πολύ χρόνο και δεν θα ολοκληρώσω το άρθρο. 

       Πολλά από τα χαρακτηριστικά του παρατηρούνται σε διάφορους χαρακτήρες ταινιών. Κατά καιρούς, όταν παρακολουθούμε μαζί ταινία, ψάχνω να βρω ποιος ρόλος της ταινίας τον αντιπροσωπεύει. Θα μπορούσε εύκολα να πρωταγωνιστήσει σε ταινία του Guy Ritchie ή του Tarantino. ¨Ενα καλό ταίριασμα, βασικά ένα πολύ καλό ταίριασμα, είναι ο Vincent Vega από το Pulp Fiction, που τον υποδύθηκε ο Travolta. Αν σας ενδιαφέρει να πάρετε μία γεύση από Νικολάου, απλώς παρατηρήστε τον χαρακτήρα αυτό. Αν έπρεπε να τον ταιριάξω με έναν χαρακτήρα απο παιδικές σειρές, μαντέψτε... Ο Νικολάου είναι ο Γουίνι, λόγω της αγαθότητας του και της αγάπης του για το μέλι, ενα βάζο με το οποίο υπάρχει πάντα στο ράφι της κουζίνας του.

Νικολάου και Μουσική

       Έχει εντυπωσιακά καλό γούστο για τα μόλις 21 του χρόνια κι αυτό από μόνο του τον κάνει να ξεχωρίζει εκεί έξω από τον καθένα. Από την rock'n'roll μέχρι τη σημερινή alt rock, έχει γνώσεις σχεδόν σε  ό,τι βρίσκεται μεταξύ του μουσικού φάσματος που δημιουργούν τα παραπάνω είδη. Κομμάτια με ηλεκτρονικά στοιχεία, γρήγορο ρυθμό και ροκ χαρακτήρα, που είναι κατάλληλα για swing party, είναι αυτά που χαρακτηρίζω "κομμάτια Νικολάου", γιατί είναι ακριβώς αυτό που θέλει να ακούει το απογευματάκι που πίνει τον καφέ του και με περιμένει σπίτι του για δουλειά. Αν έχετε ακούσει την εκπομπή ή έχετε παρευρεθεί σε party της Baker, τότε δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι περισσότερο για τα τραγούδια αυτά, θα τα έχετε ακούσει πολλάκις. Δε γίνεται να παραλείψω την αναφορά τραγουδιών που έχει αγαπήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μέχρι τα 13 λοιπόν, αγαπημένο του ήταν το "Ένας Τούρκος στο Παρίσι" του Μαχαιρίτσα, για να γίνει νέο του αγαπημένο "Οι Χαρταετοί" του Θεοδωράκη. Κι εμένα μου φαινόταν απίστευτο όταν το πρωτοάκουσα, καθώς περίμενα ξένο ρεπερτόριο, βάσει των τωρινών του ακουσμάτων. Αν και έχουμε περάσει πολλές αξιομνημόνευτες βραδιές με κρασάκι σε ρεμπετάδικα, αλλά αυτές οι ιστορίες καλύτερα να μείνουν μεταξύ μας.

Το φαινόμενο "Νικολάου"

       Θα επιχειρήσω να αναλύσω το φαινόμενο "Νικολάου" όσο πιο λακωνικά μπορώ. Πιστέψτε με, θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο το άρθρο σε αυτό το συγκεκριμένω φαινόμενο, αλλά δεν θα ήταν δεοντολογικά σωστό... Όποιος έχει γνωρίσει σε ένα σχετικά ικανοποιητικό βαθμό τον ΠΝ, γνωρίζει ακριβώς τι θα αναλυθεί παρακάτω. Έχει να κάνει με καταστάσεις, στις οποίες μόνο ο Νικολάου θα μπορούσε να εμπλέκεται ή να έχει βρεθεί παρών. Περιστατικά που του συμβαίνουν στη ροή της καθημερινότητας που είναι ασυνήθιστα για όλους τους υπόλοιπους ή (όπως πιστεύω εγώ) καταφέρνει ο ίδιος και τα καλλιεργεί σε ασυνήθιστα. Επί εβδομαδιαίας βάσης, θα περιγράψει ένα γεγονός που του έτυχε στο δρόμο, στη σχολή ή ακόμη και στο σπίτι, κάτι που θα κάνει τον ακροατή να γελάσει αρχικά για το συμβάν ως συμβάν, μέχρι να αρχίσει να ανησυχεί για ποιό λόγο κατάφερε να συμμετάσχει ο ΠΝ σε μία τέτοια ιστορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η φορά που έτυχε να συναντήσει στις 7 το πρωί έναν τύπο ξαπλωμένο σαν αστερία στο δρόμο κοντά στο σπίτι του. Δεν τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο, ούτε ήθελε να αυτοκτονήσει. Κατά τα φαινόμενα, ήθελε να ξαναβιώσει κάποια καλοκαιρινή εμπειρία, κατά την οποία ξαπλώνει στο νερό της θάλασσας και χαζεύει τον ήλιο. Ύστερα από λίγο, σηκώθηκε και συνέχισε όμορφα την ζωή του σα να μη συνέβη τίποτε. 

       Το φαινόμενο αυτό όμως δεν περιορίζεται σε τυχαία περιστατικά στα οποία έχει την ικανότητα να καταφέρνει να είναι μάρτυρας. Αυτό που λατρεύω στο Νικολάου, είναι ο τρόπος αντίδρασής του σε ορισμένες καταστάσεις. Μπορεί να πίνει απλώς τον καφέ του στο σπίτι του και να καταφέρει να δημιουργήσει μία σειρά αλυσιδωτών γεγονότων με απίστευτα κωμικό τρόπο (για τους άλλους, όχι για τον ίδιο), επειδή κάτι στράβωσε από τη στιγμή που σήκωσε την κούπα για να πιει καφέ, μέχρι τη στιγμή που του χύθηκε κατά λάθος καφές στα ρούχα του, αντί να τον βάλει στο στόμα του. Έχουν υπάρξει περιστατικά κατά τα οποία καταφέρνει να κανει μαλακία σε μία φαινομενικά εύκολη και απλή κίνηση κι απο εκεί και πέρα συνεχίζει το σερί για τα επόμενα λίγα λεπτά διογκώνοντας το πρόβλημα και χαλώντας τη διάθεσή του κλιμακωτά, μέχρι να ξενερώσει την ζωή του. Είναι ανάλογο του φαινομένου της πεταλούδας, αλλά με επίδραση στην ψυχολογία του για τα επόμενα λεπτά και με μία πληθώρα απολαυστικών και αστείων αντιδράσεων. Θα ξεκινήσει με το να χύσει τον καφέ πάνω του. Θα συνεχίσει με το να του φύγει το τσιγάρο από το χέρι. Όπως σκύβει να πιάσει το τσιγάρο, θα μετακινήσει το ποτήρι με το νερό άγαρμπα και αυτό θα χυθεί λίγο στο τραπέζι. Θα κλείσει το "τελετουργικό" αυτό με το να κλείσει καταλάθος και κάποια καρτέλα στο laptop, για να φτάσει στο ζενίθ της απόγνωσής του, ενώ παράλληλα διδάσκει και μερικά "γαλλικά", γιατί κάπου θέλει να ξεσπάσει. 

Τι είναι για αυτόν η BakerStreet

       Χρόνο με τον χρόνο τα συναισθήματά του για την BakerStreet γίνονται όλο και πιο έντονα κι αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο να το επιβεβαιώσει όποιος συναναστρέφεται μαζί του. Ενθουσιώδης για κάθε νέα ιδέα που θα έχουμε στο τραπέζι ονειροπόλος γαι την πορεία της και πάντα ρομαντικός όσον αφορα την πιθανότητα επιτυχίας της όποιας μας κίνησης. Αποτελεί πηγή θετικής ενέργειας σε πολλές περιπτώσεις. Η κουβέντα για την Baker δε σταματά ποτέ, το ίδιο και η δουλειά. Την αισθάνεται παιδί του και είναι το καμάρι του. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής, θα τσεκάρει τις σημειώσεις του για κάποιο θέμα που πρόκειται να αναλύσουμε. Κατά τη διάρκεια των lives, θα λικνίζεται στο ρυθμό της μουσικής που παίζει, κουνώντας και τα χέρια του για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Όσον αφορά το blog μας, θα μου υπενθυμίζει κάθε μέρα ότι δεν έχω ακόμη έτοιμο το άρθρο που υποσχέθηκα.


       Τα τελευταία επτά περίπου χρόνια, μεγάλο μέρος των οποίων τα έχουμε περάσει μαζί με Νικολάου, έχουν έντονο το στοιχείο του και ομολογώ πως οι συζητήσεις μας, οι εμπειρίες μας, ακόμη και η συνεργασία μας στα πλαίσια της BakerStreet, έχουν αφήσει το στίγμα τους πάνω μου. Με έχουν αλλάξει στον τρόπο που σκέφτομαι ορισμένα πράγματα και αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις.  Και πιστέψτε με, είναι δύσκολο να το καταφέρει κανείς σε ιδιοσυγκρασίες όπως η δική μου. Και Πάνο Νικολάου, σε ευχαριστώ που έχεις σχεδόν πάντα Dettol στο μπάνιο σου...

         Τ.Κ.