ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ... ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Εν έτει 2018 και φθινόπωρο, για την ακρίβεια τέλη Οκτωβρίου, πήγα στο θέατρο Αθηναΐς να δω την “Κυρία Ιουλία” εν δράση. Πέρασα υπέροχα, χωρίς να το καταλάβω, οι πρωταγωνιστές ήταν οι Μαρία Γεωργιάδου (κυρία Ιουλία), Γιώργος Γιαννόπουλος, Ρίνος Τζάνης και σε ρόλο guest ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, που εμφανίζεται μέσω video wall. Η πλοκή απλή και καθημερινή, με κάποιες άλλες πτυχές όμως πιο πικάντικες και taboo.

Aς τα πάρουμε από την αρχή -θα spoilάρω κάπως, όμως ελπίζω να παίξω καταλυτικό ρόλο και να πάτε να την δείτε. Η κυρία Ιουλία είναι μια χήρα που τραβάει τα πάνδεινα από τον γιο της που μοιάζει στον συγχωρεμένο τον άντρα της. Ο γιος της απειλεί να αυτοκτονήσει μέσω της τηλεόρασης, αλλά η ελληνίδα μανούλα τον καθησυχάζει ότι θα τον ξελασπώσει πάλι εκείνη. Οπότε ζώνεται σαν ένας αμνός που θα πάρει τα λάθη της γενιάς της και τα πάθη της, σύμφωνα με την λαθεμένη ελληνική νοοτροπία που έχουμε για το παραχάιδεμα των ελληνικών τέκνων. Έτσι, οι τράπεζες, τα δάνεια και τα έξοδα του κομμωτηρίου της νύφης της την κυνηγάνε σαν ερινύες να την ξεσκίσουν με τα νύχια τους και να της αποσπάσουν 30.000 ευρώπουλα.

Παίρνει τις αγγελίες αμπάριζα και τρώει τα μούτρα της, μέχρι να βρει μια χειρωνακτική εργασία σε έναν οίκο ανοχής, όπου μία καθωσπρέπει κυρία των βορείων προαστίων της Αθήνας γνωρίζει έναν τρανσέξουαλ (Ρίνος Τζάνης), όπου μέχρι το τέλος της παράστασης… (δεν θα το πω). Προσλαμβάνεται από τον Γιώργο Γιαννόπουλο (greek pimp) και αρχίζει να εργάζεται υπό την επίβλεψη του. Γίνονται πολλά ευτράπελα μεταξύ τους ωσότου να φτάσουμε στο να ερωτεύονται μεταξύ τους. Ο γιος της και οι φίλες της κυρίας Ιουλίας υποπτεύονται ότι κάτι έχει αλλάξει στην γυναίκα αυτή, αλλά θα τα μάθουνε όταν θα είναι έτοιμη η ίδια να πει για την πορεία της.

Με τα εκείνα και τούτα, η ζωή μας δείχνει μέσω αυτού του έργου ότι άνθρωποι από άλλες κοινωνικές βαθμίδες μπορούν να κάνουν πραγματικές φιλίες και ερωτικές σχέσεις χωρίς να υπάρχουν τα κοινωνικά taboo. Ο παραλογισμός και τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης φτάνουν τον άνθρωπο να πέφτει στην πορνεία. Το έχουμε δει κατά καιρούς στην ιστορία, ανθρώπους να πέφτουν χαμηλά για ένα κομμάτι ψωμί. Η ανάγκη μπορεί να σε ρίξει στο πεζοδρόμιο (δε γίνομαι μελό, αλλά ορθολογιστής). Η θεατρική παράσταση αυτή διανθίζει με κωμικοτραγικό τρόπο. Τα μηνύματα που βρήκα είναι η θυσία της μάνας, το χρέος του γιου προς την μάνα, οικονομική κρίση -τα επακόλουθα της οποίας ήταν έρωτας και μια δυνατή φιλία ενός μπερδεμένου άντρα με μια γυναικά.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για πληροφορίες για την παράσταση, ανακάλυψα ένα trailer της παράστασης από το 2013 με άλλους ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους.

Η Χριστίνα Τσάφου (στον ρόλο της κυρίας Ιουλίας) και η Αλίνα Κωτσοβούλου (στον ρόλο της εκδιδόμενης γυναικός). Στους αντρικούς ρόλους παραμένουν οι ίδιοι δύο ηθοποιοί. Με αυτήν την πληροφορία φαίνεται η δύναμη του έργου, που το κοινό το αγκάλιασε και το κράτησε ζωντανό για 5 έτη.

Ένα μπόνους από εμένα για εσάς είναι ότι ο κάθε ηθοποιός έβαλε τα δυνατά του, θα τους λατρέψετε. Ο Ρίνος Τζάνης έπαιξε τον ρόλο υπέροχα. Ήταν πειστικότατος, οι εκφράσεις του προσώπου του ήταν απίθανες και εξωπραγματικές. Βλέπεις ότι έχει ταλέντο, αφού σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι στην ζωή του έτσι. Ή το παίζει; Θα μου πείτε, αυτή είναι η δύναμη του ηθοποιού, του πραγματικού ηθοποιού. Να σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτό που υποδύεται είναι ρεαλιστικό και όχι fake. Μπράβο του, το κατάφερε.

Η Μαρία Γεωργιάδου έχει χαθεί πια από τα τηλεοπτικά δρώμενα και χάρηκα που είχα την ευκαιρία να την δω να παίζει ζωντανά. Θα την θυμάστε από κάποιες cult ελληνικές σειρές, όπως: Ο κακός βεζίρης, Δέκα μικροί Μήτσοι, Λίφτινγκ και άλλες. Συνήθως γράφει (Βαλς με δώδεκα  θεούς, Μια υπέροχη ζωή, Στη σκιά του πολέμου) ή διασκευάζει σενάρια (Η πολυκατοικία, Ήταν μια φορά ένας άστεγος). Έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει, σαν μια πεπειραμένη ηθοποιός που είναι.

Τέλος, ο Γιώργος Γιαννόπουλος που είναι πια από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς, καθώς εμφανίζεται σε τηλεόραση, θέατρα και ταινίες. Άρα δεν χρειάζονται πολλά-πολλά. Τον βλέπετε στο "Σόι σου Μέσα", σε ταινίες εμπορικές και μη. Στα θέατρα παίζει πάντα σε δύο ή τρία έργα.

Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης ανήκει πια στους εν δυνάμει εμπορικούς ηθοποιούς, οπότε όπου παίζει ή εμφανίζεται η επιτυχία είναι σίγουρη. Αλλά ο τρόπος που παίζει μου θυμίζει το γνωστό κόλπο που κάνει ο Ρήγας και η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Εμφανίζουν πάντα επώνυμους ηθοποιούς μέσω video wall, οπότε μόνο που τους βλέπεις νιώθεις οικεία και ζεστά.

Για να κλείσω σιγά-σιγά, θα σας πω να πάτε να το δείτε, γιατί αγγίζει όλα τα παραπάνω θέματα με μια λεπτή ισορροπία γέλιου, σκέψης, και φλερτ. Δεν θα σας πω άλλα για την πλοκή, διότι μετά δεν αξίζει να πάτε να την δείτε. Το cast έχει μια καλή χημεία μεταξύ του που φαίνεται, τα κουστούμια, τα σκηνικά, η μουσική επένδυση δίνουν τον σωστό τόνο για να σε βάλουν στο κλίμα. Εν κατακλείδι, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε να την δείτε. Και συζητάμε τις εντυπώσεις σας στα σχόλια.