Καλοκαιρι και Γκρινια

   Ήρθε ο Μάιος στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει καλοκαίρι -παρά τις βροχές της πρώτης εβδομάδας. Όμως είναι αυτό καλό; Όλοι παινεύουν την Ελλάδα για τον καιρό και τον ήλιο της, αλλά όλοι νομίζω τον μισούμε που και που. Λίγο τα κουνούπια που πλέον είναι σχεδόν δωδεκάμηνα, λίγο τα ηλιοκαψήματα (ειδικά για εμάς που δεν μαυρίζουμε ποτέ) και πάνω απ'όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

     Ξέρετε πολύ καλά γιατί μιλάω. Λίγο οι τουρίστες στο μετρό, λίγο η γκρίνια των ομοίων μας, δεν θέλουμε πολύ για να μας φταίνε όλα. Ίσως το πρώτο να είναι δικό μου πρόβλημα, αφού πρέπει να παίρνω τα μετρό που χρησιμοποιούν μέχρι αεροδρόμιο κάθε μέρα σχεδόν, οπότε τα πρωινά μου έχουν πάντα μία δόση κουρασμένων Γερμανών και ενθουσιασμένων Κινέζων. Ακόμη, έχω την ευχαρίστηση να περιμένω το μετρό και σε ανοιχτές στάσεις, όπου (ξεχνώντας τις βροχές) σιχτιρίζω την κάψα την Αττικής.
    Στο ίδιο μήκος κύματος, ή ακόμα και χειρότερο, είναι και το main theme του rant (γκρίνια για τους μη αγγλομαθείς) αυτού. Δεν είναι τίποτα άλλο από τα λεωφορεία που σε τόση εκτίμηση έχω...
    Έχοντας μεγαλώσει σε πόλη χωρίς λεωφορεία, δεν έχω θέμα με τα αναξιόπιστα τους δρομολόγια ή την πολυκοσμία τους, εκτός από τα καλοκαιρινά καυτά μεσημέρια. Και αυτό δεν είναι καν λόγω της ζέστης που τρώω στις στάσεις, αλλά κυρίως λόγο αυτής της ευωδιάς που αντιμετωπίζω με το που μπαίνω μέσα. Είναι κρίμα να βλέπεις άτομα 18 με 25 να είναι τόσο αφημένα και ειδικά όταν αυτό επηρεάζει και εμάς τους γύρω τους. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο ή τυχαίνει απλά στα λεωφορεία που πάνε πολυτεχνείο.
   Το γεγονός ότι οι μισοί συνεπιβάτες μας είναι τσακωμένοι με το αποσμητικό πάντως δεν φαίνεται να τους πτοεί στο να πιάνουν όσο πιο πολύ χώρο μπορούν και να απλώνουν μαζί τους το ¨φυσικό τους άρωμα".

    Για εσάς που δεν μπορείτε να ταυτιστείτε, θα ήταν σοφό να σας αναφερθώ σε μία προσωπική μου εμπειρία επί του θέματος... Ας μεταφερθούμε λοιπόν στον Σεπτέμβρη του 2015, όπου, ως πρωτοετής που σέβεται τον εαυτό του, κατέβαινα κάθε μέρα να δώσω μάθημα... y'all know why. Τα πρωινά δεν ήταν τόσο άσχημα. Ναι είχε ζέστη, αλλά ακόμα δεν είχαν ιδρώσει ιδιαίτερα οι αγαπητοί συμφοιτητές μου ή λόγω νύστας δεν τους έπαιρνα χαμπάρι. Η επιστροφή όμως είναι μία άλλη ιστορία. Με νεύρα που ήξερα ότι είχα κοπεί, με κούραση από τις τρεις ώρες πάνω από μία λευκή κόλλα πρωινιάτικα και άλλα τέτοια ωραία. Όλα αυτά λοιπόν είχαν το πλέον χαρακτηριστικό φινάλε... Μπαίνω στο 140 και βλέπω άδεια θέση που έβλεπε διάδρομο και έκανα το λάθος να κάτσω. Σε λιγότερο από ένα λεπτό ένα παλικάρι με παρόμοια ψυχολογία με τη δικιά μου κάθεται δίπλα μου όρθιος και αρχίζει να βρίζει τον καθηγητή και τα θέματα. Όλα καλά λέω, αλλά πού να 'ξερα ότι στην πρώτη στροφή θα κάνει να πιαστεί από τον στύλο και όλοι θα έρθουμε αντιμέτωποι με την... άνοιξη. Μετά από εκείνη την μέρα, κάθε φορά που έπαιρνα λεωφορείο είχα και έναν αντίστοιχο συνεπιβάτη και πάντα μου θύμιζε εκείνη την άθλια μέρα.

θα μπορούσε να είναι χορηγός του άρθρου...

      Αλλά ας μην είμαι και τόσο αρνητικός και ας προτείνω να εκμεταλλευτούμε αυτές τις μέρες που μας κάνουν να ξεφεύγουμε από την ρουτίνα της σχολής, πηγαίνοντας μία παραλία ή για μία βόλτα σε κάποια παραθαλάσσια πόλη. Μην ξεχνάμε ότι ο Μάιος είναι και ο μήνας πριν την καλοκαιρινή εξεταστική όπου όλα τα προηγούμενα θα με (και υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος) ενοχλούν πολύ περισσότερο. Γι'αυτό ας χαρούμε τον ήλιο και την ελληνική παραλία και όπως λέει και ο φίλτατος Τόλης, ΝΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΤΩΝ 22BS, να μην ξεχνάτε να ζείτε!