ΣΕΙΡΕΣ & Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ

   

                                    

      Οι φοιτητές στην Ελλάδα έχουμε, όσο και να μην το παραδεχόμαστε, πολύ ελεύθερο χρόνο και φυσικά τον αξιοποιούμε με τον πλέον "παραγωγικό" τρόπο. Αυτό προφανώς σημαίνει να αράζουμε  μπροστά από μία οθόνη παίζοντας παιχνίδια, βλέποντας ταινίες, άνιμε ή (συχνότερα απ' όλα) σειρές. Δεν έχει σημασία τι είδος προτιμάς, τι χώρας ή τι γλώσσας, όλοι μας μπορούμε να γεμίσουμε έναν σκληρό δίσκο μόνο με τις σειρές που έχουμε τελειώσει... αλλά τι; Υπάρχουν και άλλες; Πότε ήταν η τελευταία φορά που παράτησες σειρά και πόσο καιρό σου πήρε μέχρι να το πάρεις απόφαση;

    Σίγουρα τα ερωτήματα είναι ρητορικά, αφού δεν είσαι μπροστά μου, αλλά ίσως αν κάνεις την ερώτηση αυτή στον εαυτό σου, θα καταλήξεις στην αγαπημένη μου φράση: “Δεν ξέρω γιατί το βλέπω ακόμα” ή το “έτσι για να δω πως θα τελειώσει”. Και εκεί ακριβώς κατέληγα και εγώ για πάρα πολλές σειρές που ξεκινούσα και απλά δεν έλεγαν να τελειώσουν, ενώ είχαν χάσει εντελώς το νόημα. Αλλά γιατί δεν τις παρατάμε τελικά και γιατί συνεχίζουμε να ξεκινάμε νέες σειρές μετά από τόσες ξενέρες;

    Ας το πιάσουμε από το τέλος και ας αναλογιστούμε τι είναι πιο εύκολο να δεις ένα βαρετό βραδάκι που δεν ψήνεσαι να βγεις και τα γκέιμς δεν σου πάνε πολύ καλά, οπότε πρέπει να κάνεις κάτι πριν σπάσεις το pc. Μία ταινία είναι μία επένδυση χρόνου, αφού μιλάμε για 2 ώρες κατά μέσο όρο. Αντίθετα, ένα pilot episode μίας τυχαίας σειράς, για την οποία όλο και κάποια καλά λόγια θα έχεις ακούσει, είναι ένα σαραντάλεπτο, το οποίο εύκολα δίνεις. Επίσης τα πρώτα επεισόδια στην πλειοψηφία τους έχουν ένα κοινό, σκοπός τους δεν είναι να σε βάλουν με τη μία στο σενάριο της σειράς, αλλά αντί γι' αυτό είναι να σου γνωρίσουν τους βασικούς πρωταγωνιστές.

    Και εκεί είναι που υπερτερούν σε σχέση με τα “πλούσια ξαδέρφια” τους, τις σειρές. Στο ότι γνωρίζεις τους χαρακτήρες, δένεσαι με αυτούς. Γιατί όσο καλογραμμένος και να είναι ένας πρωταγωνιστής μίας ταινίας, δεν έχει πάνω από μιάμιση ώρα screentime και όσο και εμβληματικές ατάκες να έχει, δεν προλαβαίνει να τις πει πάνω από μία ή δύο φορές. Αντίθετα, σε μία σειρά βλέπεις τον πρωταγωνιστή να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε βάθος χρόνων, έτσι ακόμα και αν δεν μιλάμε για το καλύτερο γράψιμο ή τα εξυπνότερα punchlines, η μορφή του γίνεται οικεία στον θεατή και νοιάζεται για αυτόν όλο και περισσότερο.

    Αν δεν με πιστεύετε, απλά σκεφτείτε τις αγαπημένες σειρές που έχουν πάνω από τέσσερις σεζόν και κάντε μία ανασκόπηση. Πότε ήταν η τελευταία φορά που το “The Walking Dead” ή το “Supernatural” έκαναν κάτι που δεν είχατε ξαναδεί; Ακόμα και μεγαθήρια που επαινούνται για την ευρηματικότητά τους έχουν γίνει προβλέψιμα. Έκανε το “Game Οf Thrones” κάτι απρόβλεπτο από τον θάνατο του Oberyn Martel και μετά; Ή μήπως το “Arrow” ή το “Flash” ή κάποια άλλη σειρά της CW σας εξέπληξε απρόσμενα; Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά αυτές δεν είναι που στην τελική επιβεβαιώνουν τον κανόνα; Το “Sons of Anarchy” και το “Breaking Bad” είναι τέτοια παραδείγματα, όμως ακόμα και αυτές θα μπορούσαν να τελειώσουν νωρίτερα.

    Κι όμως ακόμα και οι πιο “ξεπεσμένες” σειρές, μετά από τόσες ώρες που έχουμε επενδύσει στο να τις βλέπουμε, όταν μαθαίνουμε ότι τελειώνουν μας αφήνουν μία πικρή αίσθηση. Σίγουρα για αυτό παίζουν μεγάλο ρόλο τα απογοητευτικά τέλη πολλών σειρών που κρατούσαν τα πρωτεία, δείτε “Lost” ή “Prison Break” για παράδειγμα. Κι όμως, ακόμα και τότε υπάρχουν πολλοί που απλά θέλουν μία σεζόν ακόμα, όπως έγινε και το καλοκαίρι μετά την ακύρωση του “Lucifer”, που τελικά το κοινό κατάφερε να σώσει, αφού το σόου μεταφέρθηκε στο Netflix, παρά τις κακές κριτικές και τα νούμερα της τελευταίας του σεζόν.

   Γιατί όμως πέφτουμε σε αυτή την παγίδα; Εκεί που έχω καταλήξει εγώ, είναι ότι όπως είχε παρομοιάσει η ελληνική τηλεόραση τα βιντεοπαιχνίδια με ναρκωτικά (και το Fortnite με “ψηφιακή ηρωίνη”), έτσι και η απασχόληση με μία σειρά είναι μία μορφή εθισμού και η αποστροφή από αυτήν δεν είναι ποτέ εύκολη. Σίγουρα με τον καιρό γινόμαστε πιο επιλεκτικοί (τουλάχιστον έτσι παρατηρώ από εμένα και τους γύρω μου) και κρίνουμε πιο αυστηρά με συνέπεια να μην ενθουσιαζόμαστε τόσο.

    Παρόλα αυτά, το watchlist μας δεν μικραίνει και όσο επικριτικοί και να γινόμαστε στις νέες κυκλοφορίες και σεζόνς, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας ακόμα κι αν δεν τις απολαμβάνουμε καν πλέον. Ίσως να 'ναι ο εγωισμός μας που δεν παραδεχόμαστε τον ξεπεσμό της κάποτε αγαπημένης μας σειράς ή και απλά η δύναμη της συνήθειας που μας τυφλώνει. Το πως θα αντιμετωπίσει ο καθένας την αλήθεια δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά έχω μία πρόταση για να μην επαναληφθεί η ίδια κατάσταση. Τον λεγόμενο "κανόνα των τριών επεισοδίων", κάτι που δεν είναι της ώρας να αναλυθεί, δοκιμάστε τον όμως και ίσως να σταματήσετε να βλέπετε κι εσείς σειρές “από υποχρέωση”.  

Παρόλα αυτά, μην αγχώνεστε και ακούστε μία συμβουλή!